miércoles, 11 de noviembre de 2009

JAIOTZA/NACIMIENTO

Jaiotza:



Harrobian puskatzen duten
harri zati bat bezela
norbaitek ni jaiotzea erabaki du
gizakia izatera behartu nau
arima bakarrik nintzenean
sentimenduz mugitzen zen haizebolada,
eta orain materia besterik ez naiz
giharrek mugiarazten duten haragi zatia
eta argia ikusten dut orain
itotzen nauan argi zikina
esku hotz batzuek hartzen naute
ni ulertzen ez nauten gen makinak
oihu batez zer naizen esaten saiatu naiz
kasurik egiten ez didaten irribarreak ni besarkatzean
gizaki depresibo deprimitua naiz
jaiotzetik bilatzen eta ezer aurkitzen ez duena naiz
bilatzen eta ezer aurkitzen ez duena naiz.
1976.eko azaroaren 2a, martitzena


Nacimiento:




como un trozo de priedra
que rompen en una cantera
alguien ha decidido que yo nazca
me ha obligado a ser humano
cuando yo era un alma
una corriente de viento que se mivia por sentimientos,
y ahora no soy mas que materia
un trozo de carne que mueven los musculos
y ahora veo la luz
una sucia luz que me axfisia
unas frias manos me cogen
maquinas de genes que no me entienden
he intentado gritar quien soy
cuando me abrazaban unas sonrisas que no me hacían caso
me he convertido en humano depresivo deprimido
soy quien busca desde el nacimiento y no encuentra nada
quien busca y no encuentra nada
2 de Noviembre de 1976, martes.











Esta es una canción de un grupo de rock vasco llamado Zea Mays.
Nos hace reflexionar sobre el sentido de la vida y de nuestro sentido para la vida. ¿Que sentido tiene nuestro nacimiento?¿que sentido tiene nuestra vida?¿merece la pena nacer?¿que somos realmente los humanos? Parece que nosotros los humanos somos esclavos de la propia humanidad, un numero mas en la historia. ¿significa algo para nosotros vivir?. lo que queremos decir es que muchas veces no nos movemos influidos por nuestros propios sentimientos, sino porque nos tenemos que mover asi, porque realmente nosotros no tenemos ni el control de nosotros mismos desde el momento de nuestro nacimiento. Entonces ¿para que nacemos?

2 comentarios:

  1. La filosofía y el drama de existir. Está bien filosofar a partir de canciones, y seguro que hay muchos más buenos ejemplos como estos dos que lleváis puestos. Si queréis, podéis seguir posteando más canciones filosóficas, lo que puede hacer atractivo y sugerente este blog, a mi parecer. La clave es encontrar buenos ejemplos.
    Fijáos que tal vez a partir de una experiencia de lo corporal como algo opaco, como algo que obstaculiza muchos deseos que van más allá de nuestra fuerzas y posibilidades, puede llegarse al dualismo griego cuerpo-alma. Pero ésta es sólo una forma de ver las cosas y de entender "quiénes somos" o cómo somos.
    Saludos,
    Marcos Santos

    ResponderEliminar
  2. Si som com som i estem "condicionats" per la matèria alguna raó deu haver-hi, no creíeu?

    Tot i així, jo no crec que l'objectiu sigui trobar la raó. Perquè aquesta raó té molt a veure amb judicis de valors. Per trobar la raó, tot passa pel cap i no crec en la objectivitat de les coses quan la pretenció és trobar-la.

    El cas és que acostumem a veure al cos com a un impediment i no com a un mitjà d'expressió i percepció realment potent. Trobo preocupant la manera en què l'infravalorem i, de retruc, el reduïm a la inutilitat.

    Tenim posat a dins al cap, com a excusa per no desenvolupar el nostre potencial com a éssers humans, que el cos és un engarjolament. Quan en realitat és una eina de percepció que més que a pensar ens convida a sentir. I què és viure si no ESCOLTAR tot allò que sentim?

    Doncs bé, mentre no acceptem el que hi ha i prioritzem les limitacions autoimposades, serà molt difícil projectar l'esperit de cadascú al que nosaltres anomenem "realitat"(queda a les mans de cadascú definir què és la realitat).

    Infravalorem els sentits pels quals podem percebre a través del cos. Només cal aprendre a SENTIR ESCOLTANT.

    Bé, de filosòfic documentat no té gaire, però de certesa pròpia ja us dic que prou! jeje

    ResponderEliminar